ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
Κ αλοκαίρι του 2006, ο Χρήστος έμενε με τους γονείς του και τον αδελφό του σε ένα σπίτι στα προάστια του Πειραιά. Εκείνο το βράδυ είχε αποφασίσει να ξαπλώσει στο καναπέ του, να ανάψει το κλιματιστικό, να βάλει μουσική και να χαλαρώσει, από το να βγει βόλτα, και να προσπαθεί να σβήσει την δίψα του με παγωμένες μπύρες σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο μαγαζί. Μόλις είχε κλείσει το κλιματιστικό και πήγαινε να ανοίξει την μπαλκονόπορτα του σαλονιού για να ανανεωθεί ο αέρας από τα τσιγάρα που πλέον βρισκόντουσαν στραγγαλισμένα στο τασάκι του. Κοίταξε κάτω το πάτωμα και είδε ότι το μπαλκόνι είχε γεμίσει με νερό από το σωληνάκι της εξωτερικής μονάδας του κλιματιστικού. Πόσο θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία, ακόμα και για ένα νυχτερινό μπάνιο, σκέφτηκε και κατευθύνθηκε στον καναπέ. Στα ακουστικά του άκουγε και σιγοτραγουδούσε το αγαπημένο του τραγούδι όταν ξαφνικά στο βάθος του μισοσκότεινου διαδρόμου, μπροστά από την πόρτα της κουζίνας, είδε ένα πρόσωπο
